Niemal całą powierzchnię ściany zajmuje scena przedstawiająca wezyra, który przyjmuje ofiary, jakie krewni byli zobowiązani składać w kaplicy, aby czcigodny przodek mógł się cieszyć przyjemnym życiem po śmierci. Po lewej stronie Merefnebef siedzi na krześle o nogach w kształcie lwich łap (31); towarzyszy mu ulubiony pies, Iru-em-szecz (co znaczy „Ukształtowany-jak-ratel“). Przed wezyrem stoi stół (32) zastawiony wysokimi i wąskimi kawałkami chleba, a powyżej piętrzy się stos warzyw, owoców i mięs. Pod stołem ustawiono miskę z dzbankiem, służące do ablucji.
Egipcjanie byli niezwykle biegli w sporządzaniu wszelkiego rodzaju spisów, rejestrów i raportów; wszystkie dobra, jakie zmarły powinien otrzymywać w ofierze, zostały wyliczone w formie tabeli zajmującej prawą górną część ściany (33); każdy produkt zajmuje w niej trzy komórki, opisujące jego nazwę, jednostkę miary i ilość.
Poniżej listy ofiar dwa rzędy ofiarników przynoszą dla duszy zmarłego dostojnika drób i mięso (34).
W najniższym pasie dekoracji po lewej stronie, tuż pod wielką postacią wezyra, przedstawiono grupę osób umilających mu czas (35): cztery harfistki, które okazują się żonami Merefnebefa, oraz czterech śpiewaków.
Środkową i prawą część tego pasa dekoracji zajmuje scena, w której dwie pary rzeźników przygotowuje mięso, a trzej ofiarnicy przynoszą gotowe produkty (36). Krótkie inskrypcje nad postaciami rzeźników przekazują ich rozmowy przy pracy: „Kończ już z tym udźcem!“ „Zabierz to; pospiesz się, kolego!“