Zależnie od pozycji społecznej i zamożności właściciela grobowiec mógł być skromny, z prostym wydzielonym miejscem do składania ofiar, lub bardziej okazały, z wieloma pięknie zdobionymi pomieszczeniami. Na powierzchni ziemi wznoszono tzw. mastabę – ceglaną lub kamienną budowlę na planie prostokąta, najczęściej o lekko pochyłych ścianach. Przy mastabie lub wewnątrz niej znajduje się kaplica, którą odwiedzali żywi; tutaj dusza zmarłego przybywała z zaświatów (przechodząc przez tzw. ślepe wrota), żeby skorzystać z ofiar przynoszonych dla niej przez żywych.
Pod ziemią wykuwano komorę grobową, w ktorej składano ciało zmarłego i wyposażenie grobowe. Prowadził do niej głęboki pionowy szyb, blokowany po pogrzebie.